کد مطلب:41711 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144
در سفیدی چشمانش كمی سرخی دیده می شد. دو ذراع دستش كشیده و پستانش از مو برهنه بود. گودی كف پایش از متعارف بیشتر بود. مژه ها بلند، محاسن پرپشت و انبوه، شاربها كوتاه بودند. دهانش كمی فراخ ولی متناسب و دندانهایش سفید و با فاصله بود. موهای صاف و اندامی موزون داشت. خط باریكی از مو از سینه تا ناف او را پوشانده بود. شكم با سینه برابر، چهار شانه، و گردنش در زیبایی همچون نقره خام بود.... دستهایش مانند كف دست عطر فروشان معطر بود. كف دستش فراخ و استخوانهای دست و پایش بلند بود. (صورتش گرد بود و خالی زیبا بر لب زیرین او نقش بسته بود). [صفحه 158] به گاه خوشحالی، چهره اش چون آیینه ای درخشنده با نقش و نگار می نمود... در هنگام راه رفتن پیش روی خود را نگاه می كرد و به آرامی و با وقار گام بر می داشت و مانند كسی كه بر زمین سراشیب راه رود، پاها را بر می داشت. وقتی تبسم می كرد، دندانهایش چون تگرگ نمایان می شد و بسان برق می درخشید. اندامی زیبا و خویی بسیار پسندیده داشت. خوش مجلس بود، وقتی با مردم روبرو می شد، پیشانیش چون چراغی روشن آنان را به خود جلب می كرد. دانه های عرق بر چهره اش چون مروارید غلطان بود. و بوی عرق آن حضرت خوشتر از مشك بود. 2- مهر نبوت میان دو كتف او نمایان بود و بر آن دو سطر نوشته بود. سطر اول لا اله الا الله سطر دوم محمد رسول الله (ص). 3- چون در مجلسی می نشست از اطراف او نوری می تابید كه همه آن را می دیدند.... قال علی (ع) فی وصف النبی: انه كان فخما، فی العیون معظما و فی القلوب مكرما یبلالو وجه تالا القمر لیله البد، ازهر، منور اللون مشربا بحمره لم تزر به مقله لم تعبه ثجله، اغر، ابلج، احور، ادعج، اكحل، ازج، عظیم الهامه، رشیق القامه، مقصدا واسع الجبین، اقنی العرنین، اشكل العینین، مقرون الحاجبین، سهل الخدین صلتهما، طویل الزندین شبح الذارعین، عاری مشاشه المنكبین، طیل ما بین المنكبین، شئن الكفین، ضخم القدمین، عاری الثدیین، خمصان الاخمصین، مخطوط المتنین، اهدب الاشفار، كث اللحیه ذا و فره، وافر السبله، اخضر الشمط، ضلیع الفم، اشم، اشنب، مفلج الاسنان، سبط الشعر، دقیق المسربه، معتدل الخلق، مفاض البطن، عریض د الصدر، كان عنقه جید دمیه فی صفا الفضه.... ... و كان كفه كف عطار مسها بطیب، رحب الراحه، سبط القصب، و كان اذا رضی و سر [صفحه 159] فكان وجهه المراه و كان فیه شی من صور، یخطو تكفوا و یمشی هوینا یبدا القوم اذا سارع الی خیر و اذا مشی تقلع كانما ینحط فی صبب، اذا تبسم یتبسم عن مثل المنحدر عن بطون الغمام، و اذا افترا افتر عن سنا البرق اذا تلالا، لطیف الخلق، عظیم الخلق، لین الجانب، اذا طلع بوجهه علی الناسن راوا جبینه كانه ضو السراچ المتوقد، كان عرقه فی وجهه اللولو و ریح عرقه اطیب من ریح المسك الاذفر....[1] . 2- كان بین كتفیه خاتم النبوه مكتوب علی الخاتم سطران ؛ اما اول سطر: لا اله الا الله و اما الثانی: فمحمد رسول الله.[2] . 3-. .. ان نورا كان یضیی عن یمینه حیثما جلس و عن یساره اینما جلس و كان یراه الناس كلهم.[3] . [صفحه 160]
1- رسول خدا(ص) در چشم هر بیننده بزرگ و موقر می نمود و در دلها با عزت و احترام جای داشت. رخسار مباركش چون بدر تمام می درخشید. قیافه حضرتش زیبا و نورانی بود، رنگ چهره اش سقید مایل به سرخی بود. اندام او نه لاغر و نه بسیار فربه بود. صورتش سفید و نورانی و چشمانش سیاه و درشت. ابروانی سیاه و باریك و پیوسته داشت. سری بزرگ و متناسب و قامتی به اعتدال داشت. پیشانی بلند، بینی كشیده با مختصری برآمدگی در میان آن، گونه ها برجسته، بندهای دست پهن، مفاصل شانه ها بزرگ و درشت، كفهای دست و پا ضخیم و محكم بود.
صفحه 158، 159، 160.